เกิดเป็นมนุษย์ก็มีทั้งรักและหลง เกลียดและเบื่อเป็นธรรมดาของความเป็นมนุษย์เรา ไม่เว้นแม้กระทั่งกับสัตว์เลี้ยงที่ก็เป็นส่วนหนึ่งในความรักและเบื่อของมนุษย์เองด้วย ต้องยอมรับเลยว่าปัญหาอดีตสัตว์เลี้ยงที่ถูกนำมาปล่อยทิ้งตามวัดต่างๆอันเป็นปัญหาหนึ่งในสังคมไทยเลยทีเดียว แม้จะไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรในเชิงการเมืองและระบบโครงสร้างทางสังคม เศรษฐกิจ สภาพแวดล้อมใดๆนัก แต่การทิ้งสัตว์เลี้ยงหนึ่งตัวไว้ในวัดก็เท่ากับเป็นการเพิ่มภาระที่วัดนั้นๆจะต้องแบกรับ ทั้งค่าอาหารของสัตว์ตัวนั้นๆ ค่าดูแลรักษาโรคภัยต่างๆที่วัดก็ต้องแบ่งเงินมาจ่ายตรงนี้ อันไม่การสร้างภาระที่ไม่สมควรให้กับตัววัดเองเสียด้วยซ้ำ ยิ่งถ้ามีคนคิดว่าไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรแล้วนำสัตว์เลี้ยงที่ตนเองเบื่อแล้วไปทิ้งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ คนคิดแบบนี้มากๆเข้า หลายๆคน รับรองได้เลยว่าปัญหานี้ก็จะกลายเป็นปัญหาใหญ่ไปในที่สุด ยิ่งกับวัดในต่างจังหวัดหรือพื้นที่ห่างไกลไม่เจริญมากนักเมื่อเทียบกับวัดในเมือง ปัญหาเหล่านี้ยิ่งจะเป็นปัญหาใหญ่สำหรับวัดในทันที
ในปัจจุบัน อดีตสัตว์เลี้ยงที่ถูกนำไปทิ้งก็มีชนิดที่หลากหลายมากยิ่งขึ้น โดยมีสัตว์จำพวกหมาหรือสุนัขเป็นพื้นของสัตว์ที่ถูกทิ้งอยู่เสมอ เห็นได้ง่ายๆจากวัดต่างจังหวัดที่มักจะมีสุนัขอยู่เป็นจำนวนมากและไม่ทราบที่มาของมันแต่ละตัว ลำดับรองลงมาเห็นจะไม่ใช่สัตว์เลี้ยงอื่นไกล ก็คือ แมว นั้นเอง เวลาที่เราไปเยี่ยมกราบไหว้พระในวัดต่างจังหวัด เราจะเห็นสัตว์ทั้งสองนี้เป็นจำนวนมากอย่างไม่ต้องสงสัยเลยว่าที่มาของสัตว์เหล่านี้มาจากไหน บางวัดอาจจะมีมากจนสัตว์เหล่านี้รวมตัวกันได้เป็นฝูงๆเลยก็มีเช่นกัน
นอกจากสัตว์พื้นฐานพวกนี้ ยังมีสัตว์แปลกๆ อย่างเช่น ลิง ซึ่งเราจะพบเห็นได้ในวัดที่มีพื้นที่เขาตามจังหวัดต่างๆ เช่นในเพชรบุรี ลพบุรี เป็นต้น โดยไม่มีคำตอบว่าลิงพวกนี้มาจากไหนและมาอยู่ในพื้นที่นั้นๆได้อย่างไร บางพื้นที่ก็อาจจะอยู่มาแต่เดิมก่อนมนุษย์เข้ามาอยู่ บางพื้นที่ก็อาจจะเข้ามาอยู่ภายหลังก็เป็นได้เช่นกัน
ถึงอย่างไร การจัดการปัญหาสัตว์ที่ถูกทิ้งหรือทอดทิ้งเหล่านี้ก็เป็นสิ่งที่ละเลยไม่ได้ และนับว่าเป็นสิ่งสำคัญที่ต้องกระทำในการแก้ไขปัญหาเหล่านี้ เพราะเป็นปัญหาที่ค้างคาในสังคมไทยเป็นเวลานานแล้ว ยิ่งไม่แก้ไขหรือปลูกจิตสำนึกกันใหม่ ก็จะทำให้ปัญหาเหล่านี้เรื้อรังและถูกมองว่าเป็นเรื่องธรรมดาไปในที่สุด สุดท้ายก็จะไม่มีการแก้ไขใดๆเกิดขึ้น ซึ่งเป็นเรื่องที่ไม่ควรเป็นอย่างยิ่ง
